ΚΙΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
Επίκτητες Νευρολογικές Διαταραχές
Τα άτομα τα οποία έχουν υποστεί εγκεφαλική βλάβη, συχνά εμφανίζουν δυσκολία στη λεπτή κινητικότητα και τη γραφή. Η γραφή απαιτεί τη λειτουργικότητα ενός πολύπλοκου συνδυασμού δεξιοτήτων κίνησης και επεξεργασίας των πληροφοριών, τομείς που συνήθως θίγονται στις επίκτητες νευρολογικές διαταραχές. Επιπλέον, ως προς την αδρή κινητικότητα, στους ασθενείς εμφανίζεται συνήθως αστάθεια και κακή ισορροπία του σώματος ενώ δυσκολεύονται συχνά στην βάδιση και το τρέξιμο. Επιπλέον δυσκολίες εμφανίζονται στο συντονισμό των κινήσεων. Ως προς τις δραστηριότητες της καθημερινής τους ζωής και αυτοεξυπηρέτησης, τα άτομα με επίκτητες νευρολογικές βλάβες, αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην σίτιση, στην ένδυση, στην λήψη των φαρμάκων τους, στην προσωπική υγιεινή και την φροντίδα των δικών τους προσωπικών αντικειμένων, καθώς και σε εξωτερικές δραστηριότητες όπως ο περίπατος και η οδήγησης.
Οι μυοσκελετικές παθήσεις προσβάλλουν συνήθως τη ράχη, τον αυχένα, τους ώμους και τα άνω άκρα αλλά μπορεί να εκδηλωθούν και στα κάτω άκρα. Περιλαμβάνουν κάθε βλάβη ή διαταραχή των αρθρώσεων ή άλλων ιστών. Τα προβλήματα υγείας κυμαίνονται από ελαφριές ενοχλήσεις και πόνους έως σοβαρά ελλείμματα κίνησης που απαιτούν τη διακοπή εργασίας ή την υποβολή σε θεραπευτική αγωγή. Τα μυοσκελετικά προβλήματα επηρεάζουν άμεσα τους παθόντες στην αδρή κινητικότητα. Ο πόνος που εμφανίζεται σε αυτές της παθήσεις περιορίζει τις δραστηριότητες καθημερινής ζωής και τη στάση σώματος των ατόμων. Όταν το πρόβλημα είναι εστιασμένο στα άνω άκρα, συχνά παρατηρούνται δυσκολίες στην ικανότητα του ασθενούς να χρησιμοποιεί τα δάχτυλα του για να ολοκληρώσει δραστηριότητες που απαιτούν καλή λαβή και σύλληψη αντικειμένων καθώς και λεπτούς χειρισμούς. Έτσι επηρεάζεται η αυτόνομη σίτιση και η γραφή που απαιτεί καλή σύλληψη μολυβιού.
Μυοσκελετικές Διαταραχές
Ρευματολογικές Παθήσεις
Οι ρευματικές παθήσεις είναι οι μη τραυματικές και μη χειρουργικές παθήσεις του μυοσκελετικού συστήματος και είναι παθήσεις των αρθρώσεων, των τενόντων, των μυών, των ορογόνων θυλάκων, των οστών και της σπονδυλικής στήλης. Η πιο συχνή πάθηση της ρευματολογίας που χρήζει ειδικοθεραπευτικής παρέμβασης είναι η ρευματοειδής αρθρίτιδα. Η ρευματοειδής αρθρίτιδα είναι μια χρόνια συστηματική φλεγμονώδης αυτοάνοση νόσος, που χαρακτηρίζεται κυρίως από φλεγμονή του αρθρικού ιστού και συνοδεύεται από πόνο, οίδημα και δυσκαμψία. Τα άτομα που πάσχουν από αυτή τη διαταραχή, λόγω του πόνου στις αρθρώσεις, αδυνατούν να πραγματοποιήσουν κινήσεις που απαιτούν επιδέξιους χειρισμούς των δαχτύλων για την καλή λαβή και σύλληψη των αντικειμένων, τον συντονισμό και την αντίθεση δαχτύλων, δεν έχουν καλό έλεγχο σταθερότητας και μυϊκής ισχύος δακτύλων και καρπού.Επιπλέον, επηρεάζεται η αδρή κινητικότητα αλλά και η αυτοεξυπηρέτηση των ατόμων που πάσχουν από τη διαταραχή.
Η Κινητική Δυσπραξία είναι μια διαταραχή που σχετίζεται με τον σχεδιασμό και την διεκπεραίωση κινητικών δραστηριοτήτων ή με την ανάπτυξη δεξιοτήτων που έχουν να κάνουν με την κίνηση και συναντάται σε παιδία και ενήλικες. Συχνά, στα άτομα με δυσπραξία παρατηρείται ελλιπής ανάπτυξη τυπικών δεξιοτήτων όπως το τρέξιμο, το παιχνίδι με μπάλα και τα άλματα. Υπάρχει δυσκολία στην αντίληψη του χώρου, την στάση και την ισορροπία του σώματος, δεξιότητες που επηρεάζουν ακόμη και την βάδιση. Ως προς την λεπτή κινητικότητα συχνά εμφανίζεται αδυναμία στην λαβή και τη σύλληψη αντικειμένων, δυσκολία διάκρισης σχημάτων (π.χ. παιχνίδι με παζλ και τουβλάκια), δυσκολία στο σχεδιασμό φυσικών δραστηριοτήτων ή αμφιβολία στην εκκίνησή τους. Τα άτομα με δυσπραξία συνήθως ξεχνούν τι ακολουθεί σε μια αλληλουχία κινήσεων μέσα σε μια συγκεκριμένη δράση και εμφανίζουν δυσκολίες στον έλεγχο σταθερότητας και μυϊκής ισχύος δαχτύλων και καρπού. Τέλος, αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην αυτόνομη ένδυση, σίτιση, προσωπική υγιεινή και φροντίδα εξαιτίας των δυσκολιών συντονισμού των κινήσεων και της μυϊκής ισχύος.
Κινητική Δυσπραξία
Εγκεφαλική Παράλυση
Η Εγκεφαλική Παράλυση ορίζεται ως ένα σύνολο μόνιμων διαταραχών της ανάπτυξης της κίνησης και της στάσης, οι οποίες προκαλούν περιορισμό της κίνησης και αποδίδονται σε μη εξελικτικές διαταραχές που παρουσιάζονται κατά την ανάπτυξη του εγκεφάλου. Ως προς την αδρή κινητικότητα, εμφανίζονται δυσκολίες στον έλεγχο της στάσης και ισορροπίας του σώματος (π.χ. καθιστή θέση), τη βάδιση και τον κινητικό συντονισμό. Επίσης, υστερούν στην ανάπτυξη της λειτουργικότητας των άνω άκρων για να επιτευχθεί καλή λαβή και σύλληψη αντικειμένων καθώς και στον συντονισμό και την αντίθεση δαχτύλων. Τέλος, τα άτομα αυτά δυσκολεύονται να εκτελέσουν δραστηριότητες που είναι απαραίτητες για την φροντίδα τους σε καθημερινό επίπεδο, όπως η σίτιση, η ένδυση, η απόδυση και η φροντίδα τουαλέτας.